Përkufizimi i qëndrueshmërisë nga raporti Brundtland (Komisioni Botëror i OKB -së për Mjedis dhe Zhvillim, 1987) citohet gjerësisht si “zhvillim i qëndrueshëm që plotëson nevojat e së tashmës pa e kompromentuar aftësinë e brezave të ardhshëm për ti përmbushur nevojat e tyre.” Një përkufizim tjetër i zakonshëm është diagrami tradicional i treguar në Figurën e mësipërme. Diagrami me tre rrathë i Qëndrueshmërisë Sociale, Ekologjike dhe Ekonomike tregon për lidhjen midis tre fushave që kërkojnë një shkallë ekuilibri. Qëndrueshmëria dhe zhvillimi i qëndrueshëm mund të ndryshojnë nga një situatë shumë nga negative në një anë shumë pozitive.
Barazimi i qëndrueshmërisë me zhvillimin e kufizuar të qëndrueshëm dhe rritja e kostove të lidhura me barazinë sociale mund të mos jetë e qëndrueshme. Kasun (1999) argumenton se zhvillimi i qëndrueshëm kërkon sakrifikimin e lirisë, dinjitetin dhe mirëqenien e njeriut.
Bailey (2002) sugjeron që ruajtja e mjedisit, kufizimi i rritjes ekonomike dhe zhdukja e varfërisë, janë të papajtueshme me njëra tjetrën. Ai deklaron se rritja ekonomike në fakt mbron mjedisin siç tregohet nga cilësia mjedisore e vendeve më të zhvilluara.
Beckerman (1992) argumenton se rritja ekonomike për vendet në zhvillim është strategjia më e mirë për të zvogëluar degradimin e mjedisit dhe menaxhimin e burimeve.
